بسم الله الرحمن الرحیم
آنان که به یک نظر خاکرا کیمیا کنند آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند
در نمازم خم ابروی با یاد آمد حالتی رفت که محراب به فریاد آمد
ستاره ای بدرخشد و ماه مجلس شد دل رمیده ی مارا انیس و مونس شد
نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت به غمزه مساله آموز صد مدرس شد
این همه شهد وشکر کز سخنم می ریزد اجر مزدی است کزآن شاخ نباتم دادند.
یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور
گفتم غم تو داریم گفتا غمت سرآید گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید
گفتم که روی خوبت از من چرا نهان است گفتا تو خود حجابی ورنه رخم عیان است
الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها [1] که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها
حضوری گر همی خواهی از او غافل مشو حافظ متی ماتلق من تهوی دع الدنیا و اهملها[2]
دل می رود زدستم صاحب دلان خدا را دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا
کشتی شکستانکانی ای باد شرطه برخیر باشد که ابز بینیم دیدار آشنا را
ده روه مهر گردن افسان هاست ا فسون نیکس به جای یاران فرضت شمار یارا
ای صاحب کرامت شکرانه ی سلامت روزی تفقدی کن درویش بینوا را
آیایش دو گیب ی تفسبر این دوحرف است با دوستان مروت با دشمنان مدارا
هنگام تنک دستی در عیش کوش و مستی کاین کیمای هستی قارون کند گدار را
سرگش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد دلبر که در کف او موم است سنگ خارا
آیینه سکندر جام می است بنگر تا بر تئ عرضه دارد احوال ملک دارد
بهرام که گور می گرفتی همه روز دیدی کیه گور چکونه بهرام گرفت .
بسم الله الرحمن الرحیم
اینها ثوابهایی است که شاید برای مردان با اعتکاف های طولانی بدست نیاید اما احساس عارفانه ای هم برای زنان ممکن است نداشته باشد حال چگونه این دو قابل جمع است .